We probeerden: Toshiba Z830, een echt cadeau
Ik stapte uit het trappenhuis in het schemerige licht van de hal, en Hij stond daar met een pakket in zijn hand. Wat is er?" vroeg ik, maar gaf geen antwoord. Hij drukte het in mijn hand en, alsof hij ergens boos om was, wendde hij zijn gezicht af.
Een computer, zei hij. Ik voelde een brok in mijn maag, een computer? - Ik vroeg. Dat, zei hij, terwijl hij naar me keek, ik de lieve glimlach op zijn gezicht zag, de kuiltjes, ik voelde tranen in mijn ooghoeken komen. Is dat niet wat je wilde? - vroeg. Hoe wist je dat? Ik heb tenslotte nooit gezegd! Maar ik wist al, realiseerde ik me, dat ik de vorige keer mijn blik te snel van de etalage had afgewend, en Hij merkte het.
Maak je hem niet open? - vroeg. Ik kon de doos niet aan, hoe blij ik ook was met het geschenk. Ik moest haar omhelzen, me stevig omhelzen om mijn liefde te voelen. Ik ben een gelukkig mens, mijn geluk is compleet overweldigd en ik wist niet meer of ik huilde om hem of om het cadeau. Ik hou van deze vrouw!
We gingen bij de hand de kamer in, deden het lampje aan en duwden het in de fauteuil. Eindelijk open! - Hij vertelde. Ik streek de doos helemaal glad, Toshiba Z830 - de letters liepen voor mijn ogen. Dat is precies wat ik wilde, maar ik durfde niet te hopen dat ik zo'n machine zou kunnen hebben. Ik wist dat hij het niet zou overnemen, maar ik durfde niet te vragen waar hij het van kocht. Ik merkte dat ze een tijdje ergens op aan het sparen was, maar ik dacht dat ze een jurk voor zichzelf wilde, dus ik vroeg het niet eens, ik probeerde er eerder achter te komen waar ze blij mee zou zijn. Hij ging me voor, hij verraste me met deze geweldige machine.
Ik vouwde de buitenkant van de doos op en vervolgens het binnendeksel, daaronder zat de machine in een zwarte stoffen koffer. Langzaam langzaam, ervoor zorgend dat ik het niet liet vallen, trok ik het eruit, legde het op mijn knieën en opende de prachtig glanzende bovenkant. Ik liet mijn vingers langs de toetsen met ronde randen glijden en drukte ze een voor een uit de test. Ze volgden de commando's van mijn vingers voorzichtig, zonder te klikken. Ik zocht naar de aan/uit-knop, drukte er zachtjes op, maar ik hoorde geen geluid. Ik zag de Toshiba en vervolgens het Windows-logo verschijnen en in minder dan 20 seconden hoorde ik een signaal om het besturingssysteem te starten. SSD? vroeg ik verbaasd. Dat, zei hij blozend, ik las op het net dat dit op dit moment het beste is. Ik sleepte voorzichtig de muisaanwijzer met het touchpad, klikte nieuwsgierig op de pictogrammen van Toshiba-programma's en het begon bijna zonder verwachting. Het was bliksemsnel en stil, alsof het niet werkte, ook al zag ik de apps starten en stoppen, de video liep. Het was allemaal als een droom, een droom die uitkwam.
Ik heb razendsnel WIFI ingesteld en was al aan het internetten. Ga naar Facebook, ik moet mijn vreugde ook delen met mijn vrienden! Naam, wachtwoord, ik doe mee. Ga naar de kant van Toshiba, ik moet op zoek naar een foto van de Z830, want als ik gewoon beschrijf wat ik heb, kunnen ze het wonder niet voelen. Ja, de likes kunnen komen!
Nogmaals, ik maakte de rand van het scherm glad, opnieuw verbaasd over zijn dunheid. Ik sloot het deksel, zette de machine opzij en mocht 's ochtends mijn felicitaties ontvangen, want er is hier iemand naast me die veel meer zorg verdient dan welke computer dan ook.
